Ey yolcu! Nereye, hangi akşama,
Hangi yalan gölgelere sürgünsün?
Hangi sahte cennetlere sattın da
Hakikatin nurunu göremiyorsun?
Hani hürdün? Hani sen’din?
Maziden miras, ezele yemin…
Ama sen, kendi ellerinle
Zindan ettin nur toprağını.
Sevda dedin, aşk dedin, düştün,
Bıraktın kendini meçhul rüzgâra.
Hangi girdabın esirisin şimdi,
Hangi sevdada kayboldu varlığın?
İnsan! Sen ki bir nefessin,
Adın hürriyetti, özün hakikat!
Ne ara sustun, ne vakit sindin,
Hangi zincir örttü gözlerini?
Sana hayat bir emanet,
Sana ömür bir dua idi.
Ama sen, hangi putlara secde ettin,
Hangi el biçti kaderini?
Ey biçare! O aşk ki seni unutturursa,
O sevda değil, bir mahkûmiyet!
Sev, lakin hür kal kendinle,
Zira sevda zincir değil, kanattır!
Aynaya bak, bak ve söyle,
Kim var orda? Sen mi hâlâ?
Yoksa sahte bir suretin,
Bir yabancı mı çalıyor adını?
Ömür bir an, zaman bir nefes,
Ya hür yaşanır ya hiç!
Zincirleri kır, ey insan!
Ve dön asıl yurduna…
Zira hakikat bir çağrıdır,
Kula değil, Yaradan’a!
Ve gerisi düş, gerisi yalan,
Gerisi rüzgâra yazılmış bir masal!
Aydın Mertayak