"Direnen Ruh, Çöken Dert!"

"Direnen Ruh, Çöken Dert!"

Ey yolun yorgunu, ey gönül mahkûmu!
Aç avuçlarını da bak,
zamanın nasırlı elleri,
sabırla yoğurmuş kaderi!
Ve dert, bir cellat gibi dikilmiş önüne,
lakin bilmez ki, sabır en sert kılıcı köreltir.

Sen ki ateşlere atıldın,
küllerin arasından doğmayı bildin!
Zannetme ki bu dünya,
sana bir yurt olacak.
Neşen de fanidir, kederin de,
öyleyse sabret ve bekle vakti!

Ey dert!
Ne kadar azgınsan, sabır o kadar serin,
ne kadar keskinsen, sabır o kadar bükülmez!
Zannetme ki her vuruşunda yıkılır insan,
kim bilir, belki de her darbende
biraz daha yükselir!

Gök kubbenin altında,
sabırdan daha keskin bir kılıç var mı?
Nice dertler biçti onu,
nice felaketler yonttu,
ama o hep dimdik kaldı,
çünkü bilirdi ki sabır,
imtihanın en çetin sırrıdır!

Kimi şöhretin peşinde,
kimi ekmeğin,
kimi de suskun bir derdin koynunda…
Ama herkes aynı yola yürür,
bir mezar taşında mühürlenmek için!

İşte o an soracaklar sana:
“Sabrın var mıydı?”
Yoksa en ufak rüzgârda
savurduğun bir yaprak mıydın?
Cevabın ne olacak ey insan?

Ey nefsin zebunu!
Zannetme ki sabır,
aczin çelimsiz koludur!
O, asıl gücün kendisidir,
fırtınaya kafa tutan bir çınardır,
yıkılmadan beklemenin adıdır.

Ağlayacaksan, sabırla ağla,
ama şikâyetle değil!
Zira şikâyet, sabrın celladıdır,
dertleri büyütür,
insanı küçültür!

Eğer bir gün yüreğin daralır,
“Ben bunu hak etmedim,” dersen,
bil ki imtihan kolay olsaydı,
ödülü de küçük olurdu.
Sana düşen, sabrın yoldaşı olmaktır!

Derdine dost ol ki,
sana düşman olmasın!
Onu aziz bir misafir gibi ağırlamayı bil,
çünkü bil ki,
geldiği gibi gidecek!

Ve gittiğinde ardında,
sana bıraktığı tek şey,
sabırla kazanılmış zafer olacak!
O gün göğe kaldır başını,
ve haykır dertlerine:
“Ben sabrettim, sen ise yenildin!”

Ey insan,
sabrını nefsin zindanına atma!
O anahtarı elinde sıkı tut,
ve bil ki,
sabır, insanı yücelten en büyük sırdır!

Aydın Mertayak