İnsan yaşamına başladığı andan itibaren bir arayış içerisindedir.
Etrafında gördüğü şeyleri öğrenmeye çalışır. Ve insanların yapıp ettiklerini öğrenmeye başlar. Doğru ve yanlış çevresinde yapılanlardan ibarettir.
En yakınında olanlara karşı güven duygusu beslediğinden, onların yapıp ettikleri, birey için doğruları oluşturur. Ve kendisi öncelikle ebeveynleri gibi olmaya çalışır. Ardından ise sosyalleşmeye başlar. Çevresinde gördükleriyle yeni bir boyut kazanır dünyası ve başlar yavaş yavaş kimliğini oluşturmaya, en sonunda insana, kendin ol, sözü söylenir. Peki insan gerçekten kendi olabilir mi?
Ya da kendin olmak için çok geç değil mi? Doğduğun andan itibaren başkalarının şekillendirmesiyle oluşan bir birey nasıl özüne dönebilir ya da nasıl kendi olabilir?
İşte bu raddeye gelindiğinde insan kendine kimlikler oluşturur. İçinde sakladığı bir çocuk vardır mesela, bunu güven ve mutluluk hissettiği yerlerde gün yüzüne çıkarır. Korumacı baba kimliği vardır. Bunu ise sevdiklerini korumak istediği zaman gün yüzüne çıkarır. Ya da şefkatli anne kimliği, bunu ise merhametin en güzel yerinde gün yüzüne çıkarır. Ve daha onlarca kimlik oluşturur kişi. Aslında her yerde başka başkadır. Ya da her insanın yanında başka başkadır. Siz onu orda öyle görürsünüz başka yerde bambaşka görebilirsiniz.
Çünkü sizin görmek istediğiniz kişi olmuştur yanınızda veya sizi mutlu etmek isteyen bir kişi olmuştur yanınızda. Sonuçta herkese göre değişiyoruz. Nedeni ise insanların kalplerini kırmamak ve kendi kalbimizi korumak adına. Huzursuz olmamak adına. Mutlu kalmak için ya da mutsuzlukta nefes almamak için. Biraz kendimizi düşünüyoruz lakin bir o kadar da karşı tarafı düşünüyoruz.
Ama gelin görün ki insanlar sizlere bir kimlik atfeder ve bu kimlik sürekli, kişiler tarafından değiştirilir. Herkesin başka bir bakış açısı vardır. Ve sizi sığdırdığı pencere önemlidir burada. Bazıları sizi gökyüzü olarak atfeder siz ise bu durumun tam tersini yaşayabilirsiniz. Aslolan insanların ortak paydası olması gerekir lakin bu durum gerçekten çok zordur. Çünkü insan karşısındaki bireyi konumlandırırken duygularını işin içinde tutar, işte bu farklılıklara neden oluyor.
Herşeyden öte yine de bir kimliğe bürünmeye çalışıyoruz lakin cebimizde bulunan rengarenk banka kartlarından farksız olmuş bu kimlikler sürekli hangisi hoşumuza gidiyorsa ona bürünüyoruz. Bir nevi kimliksiz yaşıyoruz aslında. Tek bir kimliğe bürünmek ise gerçekten imkansız gibidir. Aslında böyle olduğuna inandık. Her yerde farklı davranmayı öğrendik. İnsanlara göre hareket etmeyi öğrendik.
Yine öğrendik, biz yapmadık. İnsanlar yeni nesillerini kendilerinden katarak devam ettiriyor. Ve bu güne kadar bu, bu şekilde devam etti. Herkes tarafından kabul görerek. Herşeyden öte bir kimliğe sahip olmamız gerektiği düşünüldü. Gerçekten bu gerekli miydi? Kendin ol, derken. Başkasının bedeninde olmadığımızı biliyorduk.
Kastedilen şeyin her zaman davrandığın gibi davran, sözüne karşılık geldiğini elbette biliyoruz. Lakin bir birey yerine bir kase olduğumuzu düşünmüyorum. kalıplar içine konup yaşamak akıl işi değil çünkü kalıplar içinde gömülecek insanlar birgün.
Bu yüzden kimliklere bağlı kalmak yerine kimliksiz olmayı deneyin, herşey bir kenara bir birey olarak toplumun içindeki değerinizi yüceltin.
Ve toplumu kalkındırmayı hedefleyin, sonuçta herşeye bir başlangıç yetiyor.
